Met deze zachte winter die wij nu beleven kan mei niet meer stuk, zelfs de bloemen zien er blijgezind uit..
Het is drummen op de zeedijk, met een bakfiets is er niet door te komen.;-)
Nu ik deze man zie met zijn kind in de bakfiets moet ik eraan denken dat zo'n 60 jaar geleden mijn zus Astrid ook met een 'triporteur' naar het strand trok. Dat was een bak tweelmaal zo groot als deze, en waarschijnlijk dubbel zo zwaar te trappen.
Het arme 17 jarige wicht moest dan, de bak volgeladen met 4 rakkers tussen 3 en 7 jaar, van Stenedorp, langs wegen die er toen niet zo lekker bijlagen zoals nu, trappen dat haar tong op haar schoenen lag.
Maar ze deed het, en vele malen, om ons van de strandpret te laten genieten.
Toen stond ik er niet bij stil dat het afzien was, met die oude gammele kar belast met nooit stilzittende bengels dit lange eind te rijden, om op het eind dan nog aan de drie gapers, te voet de licht stijgende promenade op te duwen.
Merci 'Strietje', voor al die mooie dagen die je ons bezorgde, en zelfs thuis het tweede moedertje was.
Zelfs nu nog in de winterdagen van uw leven, ben je nog altijd niet te beroerd om anderen te helpen, en steeds klaar te staan zelfs voor windvreemden, en meer nog, nooit heb ik haar iets terug zien vragen.
Proficiat Astrid, jij bent hier al een engel.
Hierbij dus virtuele bloemetjes voor een prachtmens.
Zo af en toe, herinner ik mij meerdere zaken uit de kindertijd, die terug bovenkomen als ik iets zien die een verband legt met mijn kindertijd.
En mijn strandritje op deze frisse dag, met enkele zeldzame mensen in de wijde omtrek, bracht zo toch weer warmte in mijn hart.
Ik wens je nog vele mooie rustige jaren toe beste lieve zus..